یلـــدای مـــــا توئی ای دردانــــــۀ حسین(ع)
چلّـه نشیــــن غــم به غمخـــــــانۀ حسین(ع)

جانم فـــدای تــــــو وآن آغــــوش کوچکـــت
آن لحظه ای که گشودی به سر لالۀ حسین(ع)

آتش چو اوفتـــــــاد به گلشن ســـــرای عشق
محروق گشت پر و بال بلبل مستانۀ حسین(ع)

در کنج آن خـــــــرابه زجنّت چــــه دیده ای
تا پر کشـــــان شدی،همسفر شبانۀ حسین(ع)

در بـــــزم میهمـــــانی تو، تا پــــــدر رسید
نجوای تو چه بود با سر او جز بهانۀ حسین(ع)

غسّاله گفت که حریرین تنی و بدن پر ز آبله
آخر چه بوده است بیماری پروانۀ حسین(ع)؟

عمّه زدیـــده اشک همـی سفت و ناله کرد
از سوز داغ تو با رنجنـــــــامۀ حسین(ع)

غم نامه ات بپاست در دل عشّــاق تا ابد
شیـــــدا ترین غنچۀ فرزانــــۀ حسین(ع)

میــــسوزد این دلـــم و بغض بسته حنجرم
کز این حریق که فتاده به کاشانۀ حسین(ع)

نظرات شما عزیزان: